Донишманд ота-боболаримиз: «Сув — Аллоҳнинг юзи, унга тупуриш Худонинг юзига тупуриш билан баробар, энг катта гуноҳ саналади», — деган ўгитни кўп бора такрорлайдилар. Ҳ аётнинг асоси — тўрт муқаддас унсурнинг бири бўлган бу бетимсол неъматни «оби ҳаёт», яъни «тириклик суви» деб таърифлайдилар.
Болажон халқмиз. Дунёда жамики яхши нарсаларни фарзандларимизга илинамиз. Дилбандимизнинг бирор жойига тикан кирса ёки бетоб бўлиб қолса, жону-жаҳонимизни бахшида қиламиз. Улар ҳаётимиз давомчиси, орзу-умидимиз. Аммо, айрим юртдошларимиз фарзанд тарбиясини фақатгина едириб-ичириш, яхши
Дамас салонидаги аёллардан бири ҳамроҳига нолий бошлади: — Келиним «ишга кираман», деб жонимга тегиб кетди, ундан кўра эрининг топганига қаноат қилиб, уйда ўтирсин, вақтида ош-нонини пиширсин! — Майли-да, овсин, бояқиш умид билан тўрт йил институтда ўқиди, болалари катта бўлди, ишлайверсин-да! —